Goed dat je er bent van gz-psycholoog Sarina Brons gaat over zelfbeeld vanuit reformatorisch perspectief. Een dergelijk boek was er nog niet. Sarina schrijft in haar voorwoord dat ze “vaak een eind mee kan komen met christelijke boeken over dit onderwerp, maar dat er bij haar iets wringt als wordt gesteld dat God onvoorwaardelijk, hoofd voor hoofd, van ieder mens houdt. Want niet iedere christen is een wedergeboren christen”.
In de eerste hoofdstukken beschrijft Sarina wat een zelfbeeld is, hoe het gevormd wordt en wat de gevolgen van een negatief zelfbeeld zijn. Ook schrijft ze over de muren waar mensen met een kwetsbaar zelfbeeld zich achter verschuilen waardoor het contact met anderen kan worden belemmerd. Vervolgens wordt vanuit de Bijbel gekeken hoe waardering van jezelf vorm mag krijgen. Sarina spreekt dan liever over fierheid dan over trots. Je mag fier zijn als een pauw. Dat is wat anders dan hoogmoed. Hoogmoed staat tegenover nederigheid. Fierheid staat tegenover schaamte. Fierheid kan goed samengaan met dankbaarheid aan je Schepper voor de gaven die Hij je heeft gegeven.
Sarina geeft in haar boek veel adviezen hoe je tot een realistisch zelfbeeld kunt komen. Al lezend vroeg ik me af: werkt dat zwoegen en zweten om je zelfbeeld te veranderen wel? In het volgende hoofdstuk staat namelijk dat je pas jezelf kunt aanvaarden als je aanvaard bent. En de diepste aanvaarding die een mens kan aanvaarden, is die door God.
In haar boek betrekt Sarina ook degene die (nog) net weten of ze een kind van God zijn. Ze schrijft dat de mens in zijn verhouding tot God (de verticale relatie) tot niets goeds in staat is, maar door algemene genade wel goed kan doen aan zijn medemens (de horizontale relatie). Bovendien laat God de mens als Zijn schepsel niet los en kent Hij hen waarde toe. “Afval bestaat niet” stelde Loesje ooit.
Volgens Sarina is er weinig bewijs voor de veronderstelling dat bevindelijk gereformeerden relatief moeilijk tot een gezond zelfbeeld komen. Wel lijkt het erop dat mensen met een kwetsbare psyche extra gevoelig zijn voor veroordelende boodschappen.
Het is mooi dat Sarina in het laatste hoofdstuk persoonlijk wordt. Ze schrijft over de val op haar hoofd en de langdurige gevolgen daarvan. Openhartig vertelt ze dat ze heeft ervaren hoe belangrijk mensen in je omgeving zijn. Van hen heb je erkenning en waardering nodig voor het opbouwen en vasthouden van eigenwaarde.
Sarina biest met haar boek een waardevolle aanvulling op de bestaande christelijke literatuur over het zelfbeeld. Ze neemt de lezer mee in haar persoonlijke zoektocht. Het taalgebruik is eenvoudig en ze geeft veel voorbeelden. In het boek hoor je een positief ingestelde, gewetensvolle en betrokken hulpverlener. In de adviezen die ze geeft, klinkt een pastorale (bijna moederlijke) toon.
Deze website gebruikt cookies. Door gebruik te maken van deze website, geef je aan akkoord te zijn met het gebruik van cookies. Lees meer