Sfeerfoto

Boosheid en ongeduld van ouder

Ik ben geneigd (uit een gevoel van machteloosheid) om met erge boosheid mijn jongens (3 en 5 jaar) bijvoorbeeld te leren met hun mond dicht te eten. Ik ben namelijk snel driftig en ongeduldig en kan me erg aan zulke dingen ergeren, waardoor mijn boosheid plotseling opvlammen kan. Heeft u tips om hiermee om te gaan? Door het opleggen van mijn macht bereik ik waarschijnlijk het tegenovergestelde.

Alle ouders kennen wel situaties die boosheid oproepen. Meestal heeft het te maken met dingen die niet gaan zoals zij willen. Zeker als ouders het gevoel hebben de controle te verliezen, kunnen emoties opspelen. Waarom komt er boosheid tevoorschijn? Omdat het gevoel van machteloosheid niet fijn is. Boosheid overschreeuwt de innerlijke pijn van machteloosheid. Dat geeft in ieder geval tijdelijk het gevoel dat je de baas bent. En dus macht hebt.

De vraagsteller geeft aan dat ze niet het idee heeft dat dit de beste manier is. Daar ben ik het helemaal mee eens. Maar het zal alle ouders van tijd tot tijd gebeuren dat ze uit de slof schieten. Ze moeten wel proberen meer controle te hebben. Over zichzelf en over de situatie. Want uiteindelijk helpt boos worden niet. Het kind leert niet zijn mond dicht te houden als moeder hem met vertoon van macht probeert te dwingen. Ze leert hem wel iets anders: dat boos worden goed is als je een situatie niet in de hand hebt. Kinderen imiteren dit gedrag. Boosheid werkt jammer genoeg aanstekelijk. Opvlammende boosheid van een ouder bederft de sfeer. Niet alleen voor het kind, maar ook de rest van het gezin lijdt daaronder. Het wordt onveilig. Als mama uit haar vel springt, dan moet hij dekking zoeken.

Een kind moet leren om fatsoenlijk te eten. Boosheid leert dit niet. Een betere manier om dit te bereiken is om duidelijke grenzen te stellen en een kind verantwoordelijk te maken voor het al of niet houden van de gestelde grenzen.

Kinderen hebben uit zichzelf geen grenzen. Aanvankelijk telt maar een ding: wat vind ík leuk en hoe zie ík het? We noemen dat egocentrisch denken. Het liefst zet een kind de hele wereld naar zíjn hand. Dat kan natuurlijk niet, want er zijn ook anderen om rekening mee te houden. Tot een jaar of vier denkt een kind nog uitsluitend egocentrisch. Hij kan nog niet vanuit het perspectief van de ander kijken. Hoe zijn de tafelmanieren van een jong kind? Als hij zijn bord voor zich heeft, gaat hij lekker eten. Gewoon op de manier die hij zelf het lekkerst vindt. Met handen is makkelijker dan met bestek. En waarom zou hij zijn mond dichtdoen? Hij bedenkt totaal niet dat anderen er mogelijk last van hebben.

Moeten ouders dit maar toelaten totdat hij zelf inziet dat hij anderen hiermee ergert? Dat denk ik zeker niet! Het kan ook lang duren trouwens voordat hij dan tafelmanieren leert. Het is zeker niet overbodig grenzen te stellen die hem leren rekening t houden met anderen.

Uitsluitend een opdracht geven zal niet voldoende zijn om fatsoen te leren. Een kind denkt: "Waarom zou ik mijn mond dichthouden? Het gaat toch makkelijker zo! ". Waarschijnlijk realiseert hij zich helemaal niet dat hij zijn mond openhoudt. Ouders moeten hem helpen zich hiervan bewust te worden. En moeten vertellen dat het niet aangenaam is voor de anderen. Daarom moet het veranderen. Maar zolang er geen vervelend gevolg aan vast zit, gaat een kind ermee door. Een duidelijk 'nee' is niet leuk, maar dat kan hij nog naast zich neerleggen. Hij kan het zelfs leuk vinden dat hij aandacht krijgt, ook al is die dan negatief.

Een kind leert het meest leert van de gevolgen van zijn gedrag. Zijn die gevolgen negatief, dan wil hij die voorkomen. Als een kind enigszins beseft wat hij doet, dan kunnen ouders afspraken maken. Met een kind van 5 jaar gaat dat bijvoorbeeld zo: "Ik wil dat we aan tafel plezierig met elkaar omgaan. Ik vind het heel vervelend om gesmak te horen. Als jij aan tafel zit, wil ik dat jij je mond dichthoudt. Als jou dat niet lukt, dan moet jij maar ergens anders eten.". Op deze manier maken ouders hun kind zelf verantwoordelijk voor zijn gedrag. Het wordt zijn eigen probleem als hij smakt en naar de keuken moet. En dan hoeft een ouder niet meer zo boos te worden!

De meeste kinderen vinden het vervelend om buitengesloten te worden. Het bord in de keuken in je eentje leeg eten kan misschien de eerste keer nog wel leuk zijn. Maar een volgende keer is het beduidend minder. Ouders die consequent zijn zullen zien hoe snel een kind hiervan leert.

Het is best moeilijk om streng te zijn. Dat gaat niet zonder slag of stoot. Een kind dat zich geconfronteerd voelt met een strenge ouder, zal zich proberen vrij pleiten. En anderen beschuldigen. Waarom het jongere broertje niet, waarom hij altijd? En papa praatte net ook met zijn mond vol! Een kind zal altijd protesteren als de touwtjes strakker aangehaald worden. Het is zaak dat ouders dan duidelijk blijven herhalen wat er in redelijkheid was afgesproken. Medelijden met het arme kind dat helemaal alleen moet eten, moeten ze vooral niet hebben. Uiteindelijk doet hij dit zichzelf aan.

Tips:

  • Besef dat niet alle gedrag verwijtbaar is.
  • Bedenk wat redelijkerwijs gevraagd kan worden
  • Stel duidelijke grenzen.
  • Maak duidelijk wat de consequentie is van grensoverschrijding
  • Verwacht protest, maar houd vast aan wat is afgesproken.
  • Beteugel je eigen boosheid.
  • Voel je niet schuldig als je een consequentie laat dragen.
  • Laat je kind een probleem hebben als hij een grens overgaat, niet jij als opvoeder.
  • Geef complimenten als het goed gaat

Deze website maakt gebruik van cookies

Deze website gebruikt cookies. Door gebruik te maken van deze website, geef je aan akkoord te zijn met het gebruik van cookies. Lees meer

Sluiten