Sfeerfoto

Stoute grote kinderen

Ik ben alweer vergeten hoe het is om kleine kinderen te hebben. Onze oudste is voor de wet volwassen en in het echt is ze dat ook best wel. De tweede is eveneens geen kind meer. Sinds ze in een hoofdstad ver weg op kamers woont, kan ze haar eigen boontjes doppen. Dáár tenminste. En de jongste... die is me al boven het hoofd gegroeid. Letterlijk dan.

Grote mensen hebben wij. En toch zijn er twee van deze grote mensen net kleine kinderen tijdens die paar uur lange autorit. Gewoon kleine kinderen die gecorrigeerd en opgevoed moeten worden. Er ontstaat heibel achterin. Om niks eigenlijk. Wij als ouders zitten voorin en hebben helemaal geen zin om in te grijpen. Ze zijn al zo groot; dan moeten ze er zelf wel uit kunnen komen. Daar komt bij dat we moe en voldaan zijn van een prachtige dag samen uit. Het geluidsniveau stijgt tot onacceptabele hoogte. Het wordt steeds dringender om wél in te grijpen.

Ik zit achter het stuur en dat is de positie om in principe afzijdig te blijven. Dat bevalt me aanvankelijk wel, want ik heb helemaal geen zin in gedoe. Mijn echtgenoot treedt op en zet even duidelijk de grenzen neer en dan gaat het een tijdje goed. Tot het weer trammelant is. Wat is wijsheid? Het geruzie gelijk in de kiem te smoren? Of vooralsnog vertrouwen op het zelfoplossend vermogen van de kids? Onze grote kinderen hebben heel goed door hoe het op directieniveau zit. Daarbij zijn ze ook nog eens goed gebekt. Als papa zich omdraait en wil corrigeren, is hun reactie: 'Het moest zeker van mama, hè'. Oppassen geblazen voor mij en mezelf er maar niet mee bemoeien.

Dat is trouwens ook beter. Als zich er twee tegenaan bemoeien, wordt het Wild-West. Liever één ouder die ingrijpt en het tot een goed einde brengt. Die moet dan wel ruimte krijgen voor de methode die bij hem past. Want vaak zijn er meerdere goede manieren en ieder heeft zijn eigen stijl. Ik sommeer mezelf geen oordeel te hebben over wat wel en niet te doen en wacht af.

De teugels worden opnieuw aangehaald. Maar een van die grote kinderen wil eens lekker stout zijn. En gehoorzaamt dus niet. Tuurlijk is nu de grens duidelijk tot hoever je mag zitten. Maar als je gewoon zeker weet dat breed zitten normaliter helemaal geen probleem is, dan ga je echt niet luisteren. Vooral niet als je aanvoelt dat degene die naast je zit stampei maakt om jou vandaag eens heerlijk dwars te zitten.

Dat we grote kinderen hebben, merken we aan nog iets anders. De twee anderen vertellen dat het zwarte schaap toch echt moet luisteren. Dit kan papa echt niet over zijn kant laten gaan. Hoe denkt hij het deze keer op te lossen? Heeft hij nog adviezen nodig? Op papa na spit iedereen bij ons thuis 'hét opvoedmagazine voor ouders van kinderen tussen 4 en 16 jaar' door. Voor het tot adviezen komt, ontstaat er hilariteit. Waar zijn we in belandt? Wie voedt wie op?

Eenmaal met gezicht weer in de plooi, volgen de maatregelen. Die zijn zodanig dat de rust weerkeert. Het wordt weer een tijd gezellig. Wij als ouders halen opgelucht adem. Kijk, dat is nou waar je het voor doet. Het leven met tieners en jongvolwassenen is geweldig!

Tegen de tijd dat we bijna thuis zijn, komt er nog een dreigement van vroeger uit de kast: als je niet op je eigen gedeelte zit, je handen of voeten niet thuis houdt of hard tettert, dan blijf je straks de hele lengte van de autorit thuis in de auto. Papa deelt mee dat hij hoogstpersoonlijk de wekker zal zetten voor het moment dat de strafklant het huis eindelijk binnen mag. Tsjonge, het schaap wordt zo mak als een lammetje, want alles wijst erop dat papa het echt zal doen. En iedereen wil graag slapen.

Eenmaal thuis blikken de kinderen terug. Het gaat er niet over dat papa ondanks dat hij geen opvoedblad leest, het uitstekend heeft aangepakt en het veel gezelliger was toen de rust weerkeerde. Het allerknapst was dat mama zich afzijdig hield.

Deze website maakt gebruik van cookies

Deze website gebruikt cookies. Door gebruik te maken van deze website, geef je aan akkoord te zijn met het gebruik van cookies. Lees meer

Sluiten