Goede opvoeders

Mijn hoofd zit deze dagen boordevol zinnen. Ik leg de laatste hand aan een boek dat moet laten zien hoe nuttig grenzen zijn in de opvoeding. Zowel kinderen als ouders worden reuze geholpen met goede grenzen. Alleen houdt het schrijven geen halt wanneer ik achter mijn computer vandaan kom en mijn schrijfwerk stop. Nu het ei bijna gelegd is, schieten me allerlei dingen te binnen die nog ingelast kunnen worden. Zolang er geen definitieve versie weg is, zal dat wel doorgaan. Weer een gedachte om niet te vergeten. Even ergens neer krabbelen: 'Zeg genoeg 'ja' tegen je kind in plaats van wat er allemaal niet mag. Dan gaan de neuzen dezelfde kant op. Samenwerking is beter dan die frustrerende tegenwerking die handenvol energie kost.' Ik heb al heel wat plakpapiertjes verzameld met allemaal aandachtspunten. Het ontbreekt er nog maar aan dat ik met pen en papier mijn hond uitlaat.

Goede Opvoeders zijn echt bijzonder. Ze denken aan alles tegelijk in die ene seconde waarin hun reactie nodig is. Ligt er een tas middenin het gangpad waar iemand gemakkelijk zijn nek over breekt? In die ene seconde beslissen ze dat een duidelijke correctie absoluut op zijn plaats is. Dit gedrag mag beslist niet getolereerd worden. Ze bedenken onmiddellijk dat ze hun kind zélf niet af moeten wijzen; de correctie gaat uitsluitend over zijn foute gedrag. Hun liefde moet te allen tijde voelbaar blijven. Tegelijkertijd bedenken ze dat hun kind net terug is van een verjaardagspartijtje en nu volstrekt uitgeteld is. Anders hing die tas vanzelfsprekend allang aan de verwarming te hangen. Zo is hun kind natuurlijk wel opgevoed. En last-but-not-least, ze denken ook nog aan de tip om een kind niet af te blaffen. Ze verpakken de opdracht om de tas op te ruimen, in een vriendelijke vraag.

Goede Opvoeders zijn duizendpoten. Als ik mag kiezen, dan ben ik liever een auteur. Die kan gaandeweg de maanden kladjes verzamelen. Zelfs als er al een redactieronde over het manuscript is gegaan, kan ik nog aanvullende tips kwijt. Op het gevaar af dat de lezer onmiddellijk het hoofd laat hangen van zo'n totaalpakket. Verder is het ook bepaald niet bemoedigend om te weten dat in een ingewikkelde en hectische situatie bijna iedere opvoeder die geweldige adviezen volstrekt vergeet. Ik ook.

De beste ideeën voor de juiste benadering ontstaan vaak achteraf. Dat is vervelend, want we willen de beste aanpak in ons hoofd hebben voordat we in een valkuil belanden. En toch... het helpt vast wel iets om na te denken over de ideale opvoeding, al geloof ik niet dat die bestaat. Al met al voorkomt mijn geschrijf op zijn minst sóms dat een situatie nodeloos escaleert. Net op tijd beheers ik opkomende chagrijnigheid omdat de schoenen nu alweer in de kamer staan in plaats van in de kast. Ik formuleer op het nippertje een vriendelijk verzoek: "Je schoenen staan nog in de kamer, wil je ze even opruimen?". O ja, er mag nog iets op mijn lijstje. 'Een kind frontaal confronteren met iets dat hij nagelaten heeft, zet hem met de rug tegen de muur. Dat kan een antihouding oproepen'. "Je was het natuurlijk vergeten, doe het nu maar snel". Ik krabbel nog gauw op mijn briefje: 'Bouw ook een ontsnappingsmogelijkheid in'.