Columns

Het lukt niet. Ik heb al van alles geprobeerd, maar telkens dooft het vuur weer. De kans om zomaar een vuurtje te maken was een Belgische surprise. Via de campingbaas regelden we hout en een vuurton.

Annet viert een feestje met haar klasgenootjes en buurkinderen. Het is een hele club. Ook de jongens bij wie zij eerder is uitgenodigd, zijn van de partij. Op het programma stonden leuke knutseldingen Maar het gaat niet zoals gepland.

Spontaan loopt Roos naar voren. De opdracht in het rollenspel is een hangjongere te laten stoppen met vernielzuchtig gedrag. Zogezegd heeft acteur Raymond net een spiegel van een auto afgetrapt.

"Zeg Timo, kom eens zitten. Ik moet even met je praten." Vader heeft begrepen dat Timo zich op school niet best gedraagt. Vooral het contact met andere jongens in zijn groep - groep 5 - is niet om over naar huis te schrijven. Regelmatig slaat en schopt hij andere kinderen.

Het is een fraaie herfstdag. In onze buurt is een leuk park waar we regelmatig langskomen. De terugkerende vraag van mijn vijfjarige zoon om in het speeltuintje te spelen, doe ik meestal af met: "Geen tijd".

Ik ben op zolder aan het werk achter de computer als ik een roffel kindervoeten de trap op hoor komen. Dit dagdeel heb ik me afgezonderd om werk te doen waarbij ik niet gestoord wil worden. Wat ze me nu willen vertellen kan kennelijk geen uitstel lijden.

"Mama, wat ga je de mensen vanavond eigenlijk vertellen?". We zitten aan de warme maaltijd als deze vraag klinkt. Ik vertel de kinderen dat ik iets ga zeggen over omgaan met elkaar binnen het gezin.

We willen onze kinderen graag netjes opvoeden. Er zit een ideaal in ons hoofd. Neem een maaltijd. We willen het liefst dat ieder zijn bestek gebruikt en het washandje overbodig raakt. Het moet een plezier zijn om aan tafel te zitten.

"Gisteren hoorde ik een verhaal vertellen, een heel bijzonder verhaal. Eigenlijk is het geen verhaal, maar een vergelijking. Ik ben benieuwd of jullie snappen wat het betekent. Het ging zo.". Ik heb het tegen onze twee dochters en mijn echtgenoot luistert mee.

"Schiet nou eens op, het is al half acht, we moeten weg!" Ik ben nog niet klaar en sowieso vind ik het onnodig om al op de fiets te stappen. Het is een kwartier fietsten - als je doorfietst tenminste - en de schoolbus vertrekt op zijn vroegst om 5 voor 8.

Of ik straks iets wil kopen. Twee verlangende jongemannen kijken me aan. Ik ben nog druk met van alles, dus het zal nog wel even duren voor ik tijd heb. Dat is voor hen geen probleem. De klandizie is bij dezen geregeld en zij gaan aan de slag.

Mijn hoofd zit deze dagen boordevol zinnen. Ik leg de laatste hand aan een boek dat moet laten zien hoe nuttig grenzen zijn in de opvoeding. Zowel kinderen als ouders worden reuze geholpen met goede grenzen.

Ik zal het meteen maar eerlijk zeggen: ik ben meer van de meisjesmanier. Hoe langer ik ermee bezig ben, hoe meer me opvalt dat jongens zo verschillen van meisjes.

Ze zit er echt over in. Haar zoon is zijn jas vergeten en vanavond kan het afkoelen tot het vriespunt. Veel te koud dus om straks alleen in een trui terug te fietsen.

Ineens hangt daar dat krantenknipsel op ons prikbord getiteld ‘ Nooit meer blozen’. Het korte berichtje stipt aan dat blozen positieve kanten heeft, maar ook negatieve. Blozen stelt wetenschappers voor vragen.

Deze keer ben ik aan de beurt. Altijd kon ik zelf min of meer buiten schot blijven en mocht ik voor anderen dingen bedenken om te verbeteren. Nu moet ik naar mezelf kijken en mezelf corrigeren. Dat moet voor de cursus gedragstherapie.

"Het lijkt wel alsof ouders van nu niet zonder hulpverlening kunnen opvoeden. Ik zie bij mijn eigen kinderen hoeveel moeite zij hebben in het omgaan met hun kinderen. Is de jeugd veranderd?"

Mensen doen elkaar na. Ook al merken we het niet, de hele dag door zijn we ermee bezig. Neem twee gezellig pratende mensen: ze nemen vaak dezelfde houding aan.

'Ach lieverd, je bent vast erg geschrokken.' Het kleine meisje zegt niets. Ze is met haar anderhalf jaar nog te jong om veel te zeggen. Gelukkig vertelt moeder hoe het zit.

Ik ben alweer vergeten hoe het is om kleine kinderen te hebben. Onze oudste is voor de wet volwassen en in het echt is ze dat ook best wel. De tweede is eveneens geen kind meer.

Het is stil in de kamer. Vroeg stil. Doorgaans zijn er op doordeweekse avonden wel tieners in de kamer. Maar vanavond zijn de meiden niet thuis en onze zoon is onverwacht vroeger dan normaal naar bed.

Wij strijken neer op een lage brede trap die het hoogteverschil op een groot plein opvangt. Er is van alles te zien: een schitterend paleis; mensen die met muziek maken geld verdienen; een jong hondje dat losloopt en een plas doet; een gestage stroom toeristen.

"Waar blijven al die mannen dan?" We hebben het over het vertrek van mannen uit bepaalde beroepsgroepen. Vroeger was de dokter een man; nu is de kans groter dat je een vrouwelijke huisarts treft.

Hij is er intussen aardig bovenop, maar niet nadat hij door een behoorlijk dal is gegaan. Uiteindelijk heeft hij zijn baan opgezegd. Dat was beslist geen gemakkelijke beslissing..

Nog één keer wilden we genieten van het prachtige landschap voordat we vanaf onze vakantieplek vertrokken. Onze route zou over de heuvels naar een dal verderop lopen; heen en terug